Скачать книгу - Odwet oceanu

Ciesz sie klasyka! Milego czytania!

Relacji z „nieludzkiej ziemi” znamy wiele, jednak wspomnienia Zbigniewa Lubienieckiego wyrozniaja sie wyjatkowa narracja – „bohaterskiego” dziecka, ktore musialo stac sie zbyt szybko mezczyzna. W wieku dziewieciu lat wyrwany z domu rodzinnego, po dramatycznych peregrynacjach zostaje przemoca dostarczony w bydlecym wagonie do posiolku dla zeslancow w tajdze pod Archangielskiem. Kolejne doswiadczenia wojenne wzmacniaja wpojony mu przez ojca patriotyzm i upor w walce o siebie i swoja rodzine. Zbigniew Lubieniecki idzie nawet dalej – bierze na swoich oprawcach odwet.


Zbigniew Lubieniecki urodzil sie w 1930 roku w rodzinie arystokratycznej. Jego ojciec w latach 30. byl komendantem Strazy Granicznej, w 1939 roku zmobilizowany, trafil do niewoli sowieckiej i zostal rozstrzelany w Katyniu. Zbigniewa Lubienieckiego z matka i trzema siostrami w 1940 roku deportowano do obwodu archangielskiego. Zwolniono ich w 1941 roku na podstawie „amnestii” dla obywateli polskich, nastepnie uzyskali zgode na wyjazd do Pierwomajska w Kraju Altajskim. Do Polski wrocili w 1946 roku, osiedlili sie w Debnie Lubuskim na Ziemiach Zachodnich.


„Byl nieprzecietnie inteligentny, nie lubil chodzic do szkoly, mial bujna wyobraznie, byl bardzo pomyslowy, odwazny, potrafil wyjsc z kazdej opresji i uparcie dazyl do celu. Zbigniew Lubieniecki, ukazujac swoja wojenna biografie w konwencji przygody i zderzajac ja z brutalnoscia syberyjskiego zeslania doswiadczanego przez kilku-, kilkunastoletniego chlopca, wprawia czytelnika w zaklopotanie. Nasuwa sie tez pytanie: czy przedstawiona we wspomnieniach wizja tego swiata, ktora dla Autora jest jedyna mozliwa, rzeczywiscie nie pozostawia alternatywy? Czy w sytuacji skrajnej jego amoralizacji nie ma miejsca na inne scenariusze?”
Kaja Kazmierska, z poslowia


„Dzisiaj zaczalem pisac cos w rodzaju pamietnika. Podobno czynnosc ta – w dzisiejszych czasach – nie nalezy do najbezpieczniejszych. Za jedno zbedne slowo odpokutowac moze nie tylko autor. Dlaczego wiec pisze? Powiedzmy, ze przez przekore – mam przeciez dopiero siedemnascie lat. W tym wieku podobno wolno byc przekornym.”
Zbigniew Lubieniecki, ze wspomnien (1947 rok)